Słowacja w czterech smakach (3): Niebiańskie przestworza i ostatnie hranolky

Z Ewą mówiłyśmy, że tak będzie wyglądał raj: wieczna wędrówka granią o poranku, rześkim i słonecznym, na Jagnięcy Szczyt. 

Wokół tańczyły chmury. Cisza. Piękniej być nie mogło.

W Tatrach Słowackich byłyśmy kilka dni.

Wpisałam w wyszukiwarkę "najtrudniejsze szlaki w Tatrach Słowackich" - i poszłyśmy tam, gdzie nas jeszcze nie było ;)

Pierwszego dnia Bystra Ławka ze Szczyrbskiego Jeziora.

Załapałyśmy się wygłodniałe na ostatnie hranolky i hot-doga. Turystyczne stragany tuż po zachodzie słońca zamknięte.

Spałyśmy w namiocie na kempingu RIJO w Starej Leśnej. Zimno i wilgotno. 

Kolejnego dnia Polski Grzebień i Mała Wysoka ze Starego Smokowca. Chrapkę miałyśmy jeszcze na Rohatkę, ale mroczne popołudniowe chmury nas zniechęciły.

Te kozice tak bardzo ucieszyły pana idącego przede mną. Zatrzymał się i czekał na mnie, żeby podzielić się radością. Jak dzieciak. :)

A tutaj rozmawiałyśmy o jaskiniach Janosika...

Lubię góry po godzinie 17. Pustoszeją. 

I jak na Rohaczach - ciepłe światło sierpniowego popołudnia...

Następna noc w namiocie - tym razem cieplej, bo nasz tymczasowy dom rozgrzał się słońcem przez cały dzień. :)

A nasz trzeci dzień deszczowy. Odpoczynkowy. Nawet msza niedzielna po słowacku w Tatrzańskiej Łomnicy. Kostol Panny Marie Nenebovzatej.

Przy śniadaniu i przeczekiwaniu deszczu opowieści o Koronie Tatr i szczytach zdobywanych nie po szlakach przez pozornego szwagra, który okazał się zupełnie szwagrem nie być.

Lubię te górskie spotkania i rozmowy. Górską wspólnotę.

Popołudniu ruszyłyśmy do znalezionej przez Ewę doliny z Zelenym Pleso.

I okazało się że to zdecydowanie najbardziej zachwycająca dolina w Tatrach. Strzał w dziesiątkę. Potężne wysokie góry na wyciągnięcie ręki. Niesamowite...

Spałyśmy w Chacie pri Zelenom Plese. Przeurocze schronisko, z mnóstwem zabawnych rysunków.

A rano słońce wschodziło dokładnie w takim miejscu, żeby móc je podziwiać gdy wstaje...

Sławek, który był instruktorem wspinania dla grupy dwóch chłopców, opowiadał o Himalajach i tatrzańskiej wspinaczce. O Baranich Rogach, gdzie na kawę spotykała się dziewczyna i chłopak ze schronisk z dwóch różnych dolin. 

I przekonał nas, żeby o poranku ruszyć na Jagnięcy Szczyt zamiast na Wielką Świstówkę, jak wcześniej planowałyśmy. I to była doskonała decyzja.

Zgubiłyśmy się wracając w tej mgle. Szukałyśmy powrotnej drogi po odgłosach ludzi...

Z każdym kolejnym spotkaniem z wysokimi Tatrami zakochuję się w nich coraz mocniej...

Eh, jak dobre są te górskie wspólne wędrówki... Rozmowy, rozkminy, górskie zwierzenia. Zachwyty zapierające dech. Przestrzenie przyprawiające o zawroty głowy. 

A wracając autem gdzieś na Podhalu Ewa zapoznała mnie z Matą. 

i  jeszcze więcej zdjęć z sierpniowych słowackich Tatr