Dymiący Wezuwiusz, starożytne Pompeje i chaotyczny Neapol

Dni robią się coraz krótsze, światu ubywa kolorów, a powietrze coraz bardziej nasyca się melancholią... Tradycyjnie w listopadzie polecieliśmy złapać trochę słońca przed zimą... :) Tym razem padło na Włochy. Bartek we Włoszech nie był nigdy, a ja tylko raz i tylko na chwilę - w Trieście przy granicy ze Słowenią. Celem naszego okołoweekendowego lotu był Neapol - który ponoć jest zupełnie inny od reszty włoskich miast... Trzeba więc jeszcze do Italii wrócić, i sprawdzić, czy rzeczywiście... reszta kraju nie tonie w śmieciach?!.. ;)

włoskie miasteczka to skarbnica prania do fotografowania.. ;)

pani opuszczała z balkonu różowe wiaderko na sznurku...

...pan na dole wpakował do niego zakupy - i wiaderko zostało wciągnięte na górę ;)

Na Wezuwiusz pieszo?

To był nasz główny cel obok zobaczenia samego Neapolu - wejść na Wezuwiusz. Nasz pierwotny plan zakładał, żeby tak jak portugalskie Pico, tak i ten włoski wulkan zdobyć na własnych nogach. Analizując jednak okoliczności, możliwości czasowe i szereg innych czynników - zdecydowaliśmy się na wjazd razem z innymi turystami autobusem z Ercolano. Ze zniżką z mapką z hotelu ;) droga w tę i z powrotem kosztowała nas po 9 euro, bilet wstępu na wulkan - kolejne 10 euro. Zaoszczędziliśmy w ten sposób czas na zobaczenie jeszcze tego samego dnia Pompei. Gdybyśmy mieli więcej czasu pewnie skusilibyśmy się na wędrówkę w górę... Przed wyjazdem przeszukałam pół internetu, żeby znaleźć informacje, jaką drogą najlepiej dostać się pieszo na szczyt Wezuwiusza. Wnioski są jednoznaczne - jedyną słuszną drogą jest ta asfaltowa, którą jeżdżą autobusy i samochody. W sezonie jesiennym tych pojazdów nie jest tak wiele, jednak sama droga jest długa i nieco nużąca. Około 14 km z Ercolano. Dostać się tam najłatwiej kolejką jadącą z Neapolu, z placu Garibaldi, w stronę Sorrento. Z pierwszej stacji w Ercolano to jest podobno 3-4 godziny drogi pod górę. Asfalt elegancki, dla wielbicieli rowerowych podjazdów i szalonych zjazdów - doskonały. :) Inne możliwości wejścia na wulkan wiążą się z przedzieraniem przez chaszcze bez żadnej wytyczonej ścieżki, po zastygłej wulkanicznej lawie, która ponoć przy upadku może dotkliwie ranić.

Wrażenia z Wezuwiusza - pełne zachwytu... Krater jest potężny. Można tak mniej więcej połowę okrążenia obejść po wyznaczonej ścieżce. Widoki zapierające dech. Porównywaliśmy nasze obserwacje z dwa razy wyższym portugalskim wulkanem Pico. Ani tu, ani tam w kraterze nie bulgotała gorąca lawa ;). Skały dymiły. Słońce mocno świeciło, widoczność hen, w dal, doskonała. Wulkaniczny księżycowy krajobraz. Niesamowite...

a na dnie krateru... pojawia się nieśmiała roślinność

Wędrówki po Pompejach

Bardzo ciekawe doświadczenie - zobaczyć starożytne miasto zniszczone przez wybuch wulkanu, na którym przed chwilą się było...

Pompeje robią wrażenie. Sam fakt, że jestem w miejscu, które pamiętam z opowieści z lekcji historii z podstawówki - wow! ;) Warto przed wizytą zagłębić się w historię, poczytać, pooglądać. Pompeje to z pewnością miejsce, które warto odwiedzić, będąc w Neapolu.

W listopadzie 2017 cena biletu wstępu to 13 euro.

Przechadzki po Neapolu

Tak, Neapol jest brudny. Neapol jest zaśmiecony. Neapol to miasto totalnego rozgardiaszu. Kierowcy samochodów i skuterów jeżdżą, jak chcą. Ulice rządzą się tu zupełnie innymi prawami niż w Polsce. Trąbi się nie wtedy, gdy ktoś sprytnie wymusi pierwszeństwo, a raczej wtedy, gdy choć na chwilę zatamuje się ruch. Albo przy każdych innych okolicznościach. Światła przy przejściu dla pieszych, o ile są, nie mają specjalnego znaczenia.

Neapol jest głośny, gwarny, chaotyczny. Neapol męczy.

Ale ma w sobie ten cudowny urok miast na Wschodzie... Ten luz. Serdeczność przechodniów pytanych o drogę. To nieprzejmowanie się tym, co i tak nie ma znaczenia.

Neapol, mimo wszystkich swych wad, chwyta za serce.

kapliczki wszechobecne

metro - stacja Dantego

i Dante we własnej osobie ;)

wnętrze najstarszej galerii handlowej

słodka, nasączona rumem Babà - koniecznie trzeba spróbować! ;)
smakołyk o ponoć polskich korzeniach...

Gdzie w Neapolu zjeść najlepszą margheritę?

Jeśli Neapol - to oczywiście pizza. A jeśli pizza w Nepolu - to rzecz jasna margheritta!

Fascynujące jest oglądanie błyskawicznego tworzenia włoskiej pizzy... Wszystko jest takie proste: rozgniecenie ciasta, uformowanie z niego koła, nałożenie pomidorów, sera, trzy listki bazylii - i do pieca. Minuta-dwie, parę obrotów w gorącym piecu z niskim sufitem - i gotowe. Cudownie jest obserwować mistrzów w tej pracy... :)

Podążając za radami ekspertów od Neapolu (dzięki Ewa! :D) i internetów wytrwale poszukiwaliśmy pizzy doskonałej w tym mieście.. ;)

Oto nasz ranking:

Miejsce pierwsze:

Pizzeria e Trattoria da Mimi

Quartieri Spagnioli

Via Speranzella, 110-112

Prawdziwie pyszna. :)

Margherita za 3 euro! - dodatkowo najtańsza w naszej klasyfikacji. ;)

Miejsce drugie, ale tak właściwie pierwsze ex aequo ;)

Pizzeria Oliva da Carla e Salvatore

Via Sanità, 11/12

Opis pizzy z tej pizzerii na blogu Biegun Wschodni był tak zachęcający... Że przy okazji oglądania stacji metra zawędrowaliśmy po margheritę aż tam. ;) W smaku inna od tej z Mimi - a jednak równie pyszna. 3,50 euro.

Miejsce trzecie:

Pizzeria Sofia Sas

Via S. Alfonso Maria de Liguori, 2

Nasza pierwsza margherita - i naprawdę dobra. 3,50 euro. Pizzeria przez nas odwiedzona, bo została polecona na blogu Wolnym Krokiem i znajdowała się po naszej drodze z lotniska (tak - z lotniska szliśmy na nogach rezygnując z Alibusa za 5 euro. Według pani z lotniskowej informacji turystycznej na nogach do centrum miasta to tak z 40 kilometrów... Pomimo, że powiedziała to tonem absolutnie pewnym siebie i nie znoszącym sprzeciwu, do naszej Via dei Tribunali dotarliśmy po 4 kilometrach i niecałej godzinie drogi.. ;)).

I jeszcze impresje z Neapolu...

Po linii horyzontu przepływają statki. W ich tle niebieskie cienie wyspy Capri, wulkanu, odległych wzniesień. Siedzimy na wielkich skałach tuż przy morzu. Butelka najlepszego wina z Italii za 1,28 euro odbija promienie zachodzącego słońca. Pomiędzy głazami przemykają koty. Fale morza uderzają o skały, wieje wiatr. Słońce powoli zbliża się do ciasnych zabudowań włoskich domów.

Na wysuniętym w stronę wody zamku chińska para młoda pozuje do zdjęć... ;)