Święty Mikołaju, opowiedz jak tu było, jakie pieśni śpiewano, gdzie się pasły konie...

Lato.

Sierpień. Przedostatni weekend sierpnia.

Siedem lat temu (właśnie to sprawdziłam... SIEDEM lat temu!) byłam na Gorcstoku. Wspominam z rozrzewnieniem. Umawianie się na wspólny wyjazd na górskim forum, nocne wędrówki w górę. Spotkanie mnóstwa nowych ludzi, klimat koncertów i środowiska SKPB. Baza namiotowa, woda ze źródełka. Myśli, że też chciałabym na kurs przewodników beskidzkich (czy tam górskich). Ludzie w czerwonych polarach i z tajemniczą dla mnie górską wiedzą. Zaczarowanie tą atmosferą. Poezja śpiewana. Piosenki nie znane, ale chwytające za serce. Święty Mikołaju, opowiedz jak tu było, jakie pieśni śpiewano, gdzie się pasły konie... 

W dzień odsypianie nocnych śpiewów przy ognisku. Ognisko płonęło i gitary grały aż po świt. Wschód słońca na polanie i panorama szczytów, które eksperci w czerwonych polarach rozpoznawali.
Zachwyt. 

Chciałam kiedyś tam wrócić. 

I udało się w tym roku.

Oczekiwania nie spotkały się z rzeczywistością. Wyminęły się. Poszły innymi drogami.

Nie rozpłynęłam się w koncertach. Nie było ckliwie i sentymentalnie. Bardziej prześmiewczo. Nie pociąga mnie tak jak kiedyś ten klimat i środowisko SKPB. Zupełnie już nie aspiruję do tego.

Nie doczekaliśmy do nocnych śpiewów przy ognisku. Nie poznałam żadnych nowych ludzi, nikt mnie nie zafascynował. 

Znowu nie wstałam na wschód słońca.

Nie jestem już studentką i nie mam 20 lat. Coś wypłowiało. Aż trudno rozpoznać. Coś zmieniło się i nie wróci. Jest inaczej.

I to jest dobre. Gdy wyciszyłam nieco presję niespełnionych oczekiwań okazało się, że... przecież jest dobrze.

Że jagód całe zatrzęsienie. Że można objadać się do woli i że to jest najlepsze górskie jedzenie, nawet przed kanapkami z serem. Prosto z jagodowych polan. Dużo rozmów, dobrej wymiany. Rozkmin, poszukiwań. Cudowne widoki z wietrznej wieży na Gorcu, której siedem lat temu jeszcze przecież nie było. Wschodzący wśród chmur wielki, żółty księżyc. Przyjaźnie znane gwiazdozbiory na czarnym niebie. Zapach dymu z ogniska bezceremonialnie wgryzający się wszędzie.

Piosenka o tym, że w upalny, letni dzień dobrze jest nie iść w góry. Dobrze zostać i odpocząć w swoim hamaku. Można się nie męczyć, odpuścić.

Od rana wcale nie upalne słońce, a ulga zachmurzonej, sierpniowej niedzieli. Poranna ostatnia bułka z żółtym serem. Powoli płynące lato. Czas. Mokry hamak o zapachu mokrego psa. Poranne śpiewy z gitarą przy zgliszczach ogniska. Znowu piosenki, których nie znam. Albo kiedyś znałam i zapomniałam. Opornie wydobywały się gdzieś z odmętów pamięci.  

Pozwól odejść już

Że nie całkiem zechciej wierzyć

Pozwól odejść już

Najlepszemu z twych żołnierzy 

Miejsce w szyku znam

Żołnierz mieszka w czasie przeszłym 

Gdy w swojej roli ma trwać 

Tam we mnie obłoki

Obłoki gęstnieją

Tam dzban przepełniony lekko się chyli

Tam para danieli przykrywa się knieją

Noc wróży z nocnych motyli

Na mnie już pora

Nim słowo za ciasne

Nim gest za obszerny 

Nim karta znaczona

Nim zimna koszula 

Obejmie całunem 

Tę chwilę co w nas jak ikona

Jadąc autem do pracy słucham tego Jana Kondraka, SDM i płyty kupionej w Bieszczadach "W górach jest wszystko co kocham". Przypominam sobie, kim byłam. Co we mnie z tego zostało. Co nadal rozczula i drga na strunach (nad)wrażliwości. Co koi.

Maluję paznokcie na zielono.

Chcę odszukać w piwnicy stare pamiętniki. Zanurzyć się w opowieść o samej sobie. 

Chcę w listopadzie pojechać sama nad polskie morze. Chodzić po pustej plaży, doświadczyć polskiego Bałtyku totalnie po sezonie. Czytać te swoje pamiętniki i "Dolinę Muminków w listopadzie". Spokój daje myśl o takim odpoczynku. 

Robienia po swojemu. Dla siebie. W zgodzie z sobą.

Tęskno.

kilka zdjęć więcej tutaj