Bieszczadzkie sentymenty

Zapraszam na spacer po bieszczadzkich wspomnieniach... ;)

zielona linia lata...

Bieszczady to było dla mnie coś więcej niż pasmo górskie. 

Więcej niż piękne miejsca.

Bieszczady to pewien symbol. To esencja klimatu najbliższego mojemu sercu. To mieszanka piosenek SDM, tekstów Stachury i Harasymowicza. Bieszczadzkich aniołów wśród traw połonin, Bazy Ludzi z Mgły, bezkresu łagodnych krajobrazów, przytulnych chatek bez prądu pośrodku niczego. Wolnych artystycznych dusz, dzikich, odludnych miejsc, dźwięku harmonijki niosącego się w dal...

Choć ostatnio bardziej ciągnie mnie w Tatry, to właśnie od Bieszczad zaczęła się dla mnie pasja do gór.

Włączcie sobie bieszczadzką playlistę (klik!) 

i ruszamy w podróż wspomnień 

po połoninach i zapomnianych wioskach... ;)

Pierwszy raz w Bieszczadach byłam z Rodzicami. 

Dziesięć lat temu!

Deszczowy lipiec 2008. Moknąca Wetlina, dość pusto. I na połoninach chyba też mniej tłoczno. I wejście na Tarnicę bez schodów. ;)

Wąskotorowa kolejka przemierzająca bieszczadzkie okolice w takt deszczu. Smerek, Połonina Wetlińska i Caryńska. Ze Stachurą w głowie i harmonijką w kieszeni. We mgle tonące zielone połacie traw. Klimat Bazy Ludzi z Mgły. W burzy zbieganie do wiosek w doliny. Długie, ciepłe wieczory. Kraina Łagodności. Pachnące kwiatami ogródki. Pierwsze podsmażane pierogi w kultowej Siekierezadzie w Cisnej. Z drżeniem serca doszukiwanie się w przestrzeni symboli z "dżinsowej" serii Stachury. ;)

Anioły są wiecznie ulotne 

zwłaszcza te w Bieszczadach 

nas też czasami nosi 

po ich anielskich śladach 

One nam przyzwalają 

i skrzydłem wskazują drogę 

i wtedy w nas się zapala
wieczny bieszczadzki ogień 

W samym pępku świata

są dzisiaj Bieszczady

zostawiają w moim sercu

serdecznie zielone ślady

Zielona linia lata

dziś przez Bieszczady biegnie

znaki na niebie wskazują

że wrócimy tu jeszcze

Ktoś nad lasem pochylony

kreśli dla nas bieszczadzką ścieżkę

i słychać w lesie chóry anielskie

muzyki na zawsze cerkiewnej

Bieszczady 2008 - więcej zdjęć.

Po pierwszym roku studiów, wakacyjnych praktykach na dusznych oddziałach szpitalnych i zdanej poprawce z paskudnej fizjologii miałam trochę wolnego czasu we wrześniu. Z Klaudią ruszyłyśmy wtedy na tydzień w Bieszczady. Na koniec lata i początek jesieni. Z plecakami, trochę pociągami i trochę stopem. Taki klimat, że głowa mała. ;) Po drodze Sanok i poznanie obrazów Beksińskiego. Przeszłyśmy prawie całą bieszczadzką część Głównego Szlaku Beskidzkiego. Od Komańczy po Wołosate. Bieszczadzka włóczęga. Satysfakcja z pierwszej samodzielnej górskiej kilkudniowej wędrówki - olbrzymia.

Nie wiem czemu nie miałam ze sobą wtedy aparatu. Chyba uznałam, że chcę spakować tylko najpotrzebniejsze rzeczy, minimalizując ciężar plecaka. Zdjęcia robiłyśmy więc razem z Klaudią jej aparatem. Ja bardzo chciałam jak najczęściej spać w namiocie, skoro już ten tani, przemakający namiot z Pepco tachałyśmy na plecach całą drogę. Poza tym: przecież to takie klimatyczne, spanie w Bieszczadach w namiocie!... ;) W Cisnej na polu namiotowym Warszawiak opowiadał nam o groźnych górach, gdzie przewiewa chmury. Straszył, że trzeba mieć specjalistyczny sprzęt, aby pokonywać naszą zaplanowaną drogę. Pomimo mgieł jakoś dałyśmy sobie radę bez sprzętu. ;) W pierwszą noc jesieni pod Rawkami zmarzłyśmy w namiocie potwornie, wstałyśmy więc chyba nawet przed wschodem słońca i ruszyłyśmy w górę. Z perspektywy Rawek nad dolinami unosiły się pierzaste mgły. Z Ustrzyk Górnych też ruszyłyśmy wcześnie i pamiętam przepięknie porannym słońcem oświetlone połoniny. W tamtym wrześniowym czasie Bieszczady powoli przybierały  ciepłe, jesienne barwy. Długa, przepiękna droga przez Tarnicę i Halicz. Ciągnący się niemiłosiernie asfalt do Wołosatego. Pierogi z czosnkiem niedźwiedzim z budki Pysi - Pierogi Domowej Roboty - ciekawe czy jeszcze są na parkingu w Ustrzykach? Powrót stopem do Rzeszowa z dwójką chłopaków w militarnych strojach. Ja, jak widać na zdjęciach, ubierałam się wtedy przedziwnie. Hippisowsko. Włóczęgowsko. Tak... klimatycznie (jak myślałam). Wyczekiwałam na wieczory z gitarą i śpiewem w schroniskach. Wśród traw połonin grałam na harmonijce.
Wędrowałyśmy, a nad nami przelatywały ptasie klucze. 

Ze wszystkich kluczy do domów 

najważniejszy jest wędrownych ptaków klucz.

Taka właśnie szalenie klimatyczna była ta nasza bieszczadzka wędrówka... ;)

(Na blogu wspominałam ją też przy okazji debiutu w "n.p.m.";),
we wpisie o Świdowcu i o Bieszczadach Ukraińskich)

Będą leciały stadem liście

Duszyczki i szepty ich w lesie

Będzie tak wielki i świsty

Rok cały będzie tam jesień

Zostanie tyle gór

Ile udźwignąłem na plecach

Zostanie tyle drzew

Ile narysowało pióro

Bieszczady 2011 - więcej zdjęć

Na nużących studenckich praktykach jakoś zgadałyśmy się z Jagodą i Gosią w temacie naszych górskich zainteresowań. ;)

I tak na majowy weekend ruszyłyśmy z Jagodą stopem do Lutowisk. A tam Chata Socjologa, wędrowanie po dzikim Otrycie, zupełnie nowe oblicze Bieszczad. Ze świecami i bez prądu. Z niezgłębioną dzikością wiosennej zieleni nieprzebranych lasów. Bieszczadzcy Zakapiorzy i strach przed niedźwiedziami. Złapanie stopa na ścieżce rowerowej. Przyczepa Basi w Polańczyku. Zielone piwo na dyskotece nad Soliną.

A potem jeszcze w zmienionym towarzystwie wędrówki po Rawkach i zachwycające Bukowe Berdo z Mucznego. Zachód słońca na Połoninie Caryńskiej.

Spełnianie kolejnych bieszczadzkich marzeń.

Całe życie w niebo idzie

Mój połoniński pochód

I buki - srebrni jeźdźcy

Nad nimi wiosny sokół

I nadał tamtej połoniny wiatr

I chmur wiosennych grzywy

I na chorągwi wspomnień twarz

Z włosami wiejącymi

Jak ciała nasze w mrocznym rytmie

Wznosiły się góry opadały

Tak dzieje się gdy wiosna przyjdzie

Wypala miłość stare trawy

Bieszczady maj 2012 - więcej zdjęć

Pamiętam, że bardzo chciałam zobaczyć bieszczadzkie połoniny w pełni słonecznej, złotej jesieni. Udało nam się wybrać w październikowy weekend i pogoda dopisała wtedy doskonale.

Najwspanialsze spełnienie bieszczadzkich marzeń. Piękno kolorowych połonin w pełnej krasie. Złociste lasy. Radość z bycia razem. Cudnie ciepła jesień. Słoneczny październik. Ognisko nad Smolnikiem u Grzesia. Piwo Leżajsk i ziemniaki z popiołu. Warsztaty bębniarskie, joga, bieszczadzkie wina i wschodnie klimaty. Huśtawka na drzewie. 

Aż trudno się nie uśmiechać na te ciepłojesienne wspomnienia... :)

Zasłonili okno 
Miejskim pejzażem z sadzy
Wyrosły trawy, trawy połonin

Zrzucili z siebie miasto
I położyli się w trawy
które zakryły ich całkiem

Wyrosły trawy, trawy połonin
Wyrosły trawy, trawy połonin

I mimo że właśnie
Gruchotał ulicę tramwaj
Ich ręce się splotły
I uleciały
Daleko w góry

Bieszczady jesień 2012 - więcej zdjęć

Wydaje mi się, że z roku na rok Bieszczady robią się coraz bardziej zatłoczone i turystyczne. Że z bieszczadzkiego klimatu pozostaje coraz mniej.

Jednak przepiękne bieszczadzkie wspomnienia i ogromny sentyment pozostaną... Nawet jeśli wyrosłam już trochę ze Stachury, hippisowskich ciuchów i poszukiwania na siłę klimatyczności. ;)

A tego wymierającego klimatu zawsze można poszukać w dzikich Bieszczadach Wschodnich na Ukrainie.


W polskie Bieszczady Zachodnie myślę, że warto wybrać się poza sezonem. Na przykład w środku tygodnia w listopadzie. ;)


Pozostaje jeszcze bieszczadzka zima. Ale to już zupełnie inna historia...