Doliny w długich cieniach

14 - 18 września 2016

A skąd to takie piękne pranie z osiołkiem?

No skąd?

Prosto z gór wysokich i rozległych... Z kraju, do którego wróciłam po roku. Prosto z realizacji podróżniczych, górskich marzeń sprzed niemal dwóch lat... (Swoją drogą za te "zlimerykowane" górskie marzenia wygrałam świetną książkę! ;)).

Tak, tak - oto i pranie z rumuńskich Gór Fogaraskich!

Pomimo trudów i chwil zwątpienia udało nam się zrealizować cel naszej wyprawy. Zdobyliśmy najwyższy szczyt Rumunii! (Choć nadal nie wiem, jak poprawnie wymówić jego nazwę... ;) ).

2 544 m n.p.m.!

Tradycyjnie więc już na szczycie powstał Limeryk ze szczytu Korony Gór Europy... ;) Oto i on:

Najwyższego szczytu Rumunii zdobycie

- Moldoveanu - poszło nam wręcz znakomicie!

Widoki dech zapierają,

ból pleców i nóg wynagradzają,

a z dolin niesie się owczych dźwięków odbicie...

Kilka wspomnień w słowach zamkniętych, prosto z brązowego notatnika, a później już tylko same piękne zdjęcia... :)

Myć zęby - z oszczędnością cennej wody, po którą trzeba wybrać się w przeszywająco zimną, nocną drogę do lodowatego strumyka.

Myć zęby - i patrzeć na księżyc w pełni nad ciemnymi, groźnymi sylwetkami Gór Fogaraskich...

Góry są potężne, niepojętnie rozległe. Wysokie, monumentalne. Robią piorunujące wrażenie. Podczas całodziennych wędrówek oczy nasycają się górskimi widokami - hen, hen, po horyzont, i jeszcze dalej....W dalekich dolinach błyszczą w słońcu strumyki i dźwięczą dzwoneczki owiec. Owce to malutkie, migrujące punkciki, jasne kropki na zieleni górskich zboczy.

O poranku dnia ostatniego, już po ataku szczytowym ;), ruszyliśmy w drogę powrotną. Doliny leżały w długich cieniach między górami sinoniebieskimi...Wędrowaliśmy przez te doliny, wspinając się na kolejne górskie pasma, by za chwilę schodzić z nich o trzęsących się nogach. Bardzo wyczerpująca wędrówka, ale też bardzo, bardzo piękna. Słońce w swoim żywiole, wiatr hulający po zboczach dolin, długie cienie gór.

A pod schronisko osiołki na plecach przynosiły coca-colę i piwo "Ursus". Na twardej ziemi wysypialiśmy się porządnie, bo co tu robić przez długie, ciemne, chłodne godziny w namiocie... To już przecież sam koniec lata. Środek września. Góry groźnie otaczały naszą dolinkę z jeziorem, strumykiem i schroniskiem. Ołowiane chmury toczyły się po niebie...