Przestrzeń Adriatyku z perełki słoweńskiej Istrii

marzec-kwiecień 2014

Piran, ach, Piran!..

Małe miasteczko zachwyciło dwukrotnie: podczas słonecznej niedzieli i burego piątku.

panorama morskiej przestrzeń - niezmiennie zapierająca dech

Słońce, błogie świąteczne popołudnie. Spontaniczna wycieczka do Piranu. Opowieści sympatycznego Słoweńca. Profil uroczego miasteczka pełnego ciasnych budyneczków o czerwonych dachach.

Z rynku wędrówka labiryntem pnących się w górę korytarzy wąskich uliczek. Coraz to nowe zachwyty.

Dotarcie na szczyt wzgórza z kościołem i przepaść prosto w kamienisty nadmorski brzeg. Słońce i szeroka panorama cudownie przejrzystej, niebieskiej wody. W dali stateczki, łódeczki, odległe miasteczka, blisko strome skaliste zbocze z zamkiem na szczycie. Nigdy przestrzeń morza nie poruszyła mnie tak, jak może zrobić to ekspozycja w górach. Aż do tej pory.

Absolutnie przepiękne niedzielne popołudnie.

Piątek przyszedł po czwartkowym długim wieczorze ze światłami odbijającymi się w morzu i towarzystwem marki Refošk. Sączył się więc tego dnia czas powoli, tkliwie i nierealnie, absurdami śmiesząc w sposób wyjątkowy.

I tak głowiąc się nad zaoszczędzeniem przy wejściu na zamek przypadkowy przechodzień obrazowo przedstawił nam sposób na wstęp za darmo.

sugestię tubylca wprowadziliśmy w czyn

A na zamku wysokie wieże. I popsuty wrzutnik na monety w lunecie, więc oglądaliśmy sobie z góry robotników na dachu i spokojne życie Piranu do woli.

Każdy miał swój sposób na kontemplację rozległego widoku na morze i miasto...

A miasto wyludnione. Ciche zupełnie, zatopione w martwy sezon. Snuliśmy się po pustych uliczkach i placykach jak turyści widmo, chłonąc rozciągnięte w błogim lenistwie chwile.